آیا واقعاً خاموش کردن موبایل در پرواز مهم است؟
در چنین دنیای به شدت الکترونیک، ایده خاموش کردن تلفنها، تبلتها یا لپتاپها در هواپیما قدیمی به نظر می رسد. با وجود گزینههای اتصال از طریق وایفای در حین پرواز که به طور فزایندهای در دسترس هستند، به راحتی میتوان از خود پرسید که آیا واقعاً خاموش کردن موبایل ضروری است.
پاسخ بلی است. استانداردهای طراحی و ایمنی هواپیما قبل از گوشیهای هوشمند کاربردی شدهاند. بسیاری از هواپیماهای تجاری که امروزه توسط خطوط هوایی استفاده میشوند، دههها پیش طراحی شدهاند. در آن زمان، تلفنهای همراه رایج نبودند و هواپیماها تحت استانداردهایی تأیید میشدند که صدها دستگاه بیسیم را که همزمان کار میکردند، در نظر نمیگرفت. الکترونیک مدرن سطحی از تداخل الکترومغناطیسی ایجاد میکند که مهندسان به سختی میتوانستند در طول طراحی و صدور گواهینامه اولیه این هواپیماها پیشبینی کنند.
پس چرا با دستگاههای الکترونیکی خدمه پرواز متفاوت رفتار میشود؟
دستگاههایی که توسط خدمه پرواز استفاده میشوند، قبل از ورود به هواپیما، تحت آزمایشهای دقیقی قرار میگیرند. این آزمایشها شامل بررسیهایی برای اطمینان از عدم تداخل با سیستمهای هواپیما است.
حتی این دستگاههای تأیید شده نیز باید در طول پرواز در حالت هواپیما قرار گیرند تا از تداخل احتمالی با سایر سیستمها جلوگیری شود، که نشان میدهد خطوط هوایی چقدر این اقدام احتیاطی را جدی میگیرند.
در مورد وایفای داخل هواپیما چطور؟
در نگاه اول، به نظر میرسد وایفای داخل هواپیما با حالت هواپیما در تضاد است. اگر مسافران تشویق میشوند در ارتفاع ۳۵۰۰۰ پا به اینترنت متصل شوند، چرا نمیتوانند تلفنها و تبلتهای خود را فعال کنند؟
تفاوت اصلی در نحوه ارتباط دستگاهها است. سیستمهای وایفای داخل هواپیما به طور خاص برای استفاده در هواپیما طراحی شدهاند و با فرکانسها و سطوح قدرتی کار میکنند که به دقت کنترل، محافظت و برای کار در کنار سیستمهای الکترونیکی هواپیما آزمایش شدهاند.
وقتی دستگاهی به وایفای داخل هواپیما متصل میشود، با یک شبکه داخلی که برای استفاده در هوانوردی نصب و تأیید شده است، ارتباط برقرار میکند، نه با دکلهای تلفن همراه زمینی. حالت هواپیما بیشترین اهمیت را در هنگام برخاستن و فرود دارد.
این خطر به ویژه در مراحل بحرانی پرواز، مانند فرود در شرایط دید کم، قابل توجه است. سیستمهای پیشرفته فرود خودکار، که به عنوان اتولند شناخته میشوند، به ناوبری دقیق و دادههای حسگر متکی هستند. حتی تداخل الکترومغناطیسی جزئی از دستگاههای شخصی میتواند خطری برای سیستمهای هوانوردی ایجاد کند.
دستگاههای متعدد باعث افزایش تداخل میشوند
یک تلفن همراه به تنهایی ممکن است تداخل الکترومغناطیسی کافی برای ایجاد تهدیدی جدی برای سیستمهای هواپیما ایجاد نکند. با این حال، وقتی این تعداد را در تعداد مسافران یک پرواز تجاری معمولی – که اغلب ۱۸۰ یا بیشتر است – ضرب کنید، شرایط تغییر میکند.
ناگهان، صدها دستگاه دارید که همگی همزمان سیگنالهایی را به گیرنده های مجاور منتقل میکنند و غلظت قابل توجهی از تابش الکترومغناطیسی را در داخل کابین ایجاد میکنند.
این تداخل تجمعی پتانسیل تأثیرگذاری بر سیستمهای حساس هواپیما، از جمله رادیوهایی که خلبانان برای ارتباط با کنترل ترافیک هوایی استفاده میکنند، ابزارهای ناوبری که مسیر هواپیما را هدایت میکنند و حتی سیستمهای تشخیص آتشسوزی را دارد.
در حالی که خطر ناشی از یک دستگاه واحد بسیار کم است، اثر ترکیبی بسیاری از دستگاههای فعال احتمال اختلالات را افزایش میدهد. به همین دلیل، خطوط هوایی همچنان اصرار دارند که مسافران یا دستگاههای خود را به طور کامل خاموش کنند یا آنها را به حالت هواپیما تغییر دهند.
