بال های تاشو ، انقلابی در هوانوردی تجاری

ایرباس نصب بال‌های تاشو را روی سسنا سایتیشن تکمیل کرد، در حالی که کار بر روی جانشین آ۳۲۰نئو در حال پیشرفت است.
ایرباس آپ‌نکست، زیرمجموعه نوآوری ایرباس، نصب بال eXtra (X-Wing) خود را بر روی یک سسنا سایتیشن VII به شدت اصلاح‌شده در کازو، فرانسه به پایان رسانده است.
این نقطه عطف، گامی بزرگ برای این برنامه است که در حال بررسی راه‌های جدید برای کاهش نیروی پسا و بهبود کارایی از طریق بال‌های کامپوزیتی با نسبت ابعاد بالا و ویژگی‌های تطبیقی است.
مونتاژ در ماه ژوئن آغاز شد و اکنون طول بال‌های سایتیشن از ۱۶.۳ متر به ۲۰ متر افزایش یافته است. اگرچه این فقط یک نمونه اولیه است، اما بال نهایی در اندازه کامل تا ۵۰ متر امتداد خواهد داشت، مشابه طول بال‌های بوئینگ ۷۸۷.
آزمایش پرواز برای سال ۲۰۲۶ برنامه‌ریزی شده است، زمانی که هواپیما بدون سرنشین پرواز خواهد کرد و از راه دور توسط خلبانان آزمایشی کنترل می‌شود. یک سیستم کنترل پرواز با سیم اصلاح‌شده با عملکردهای کاهش بار، به کاهش تلاطم و بهبود راحتی مسافران در کاربردهای آینده کمک خواهد کرد.
چرا بال‌های تاشو برای هواپیمای باریک‌پیکر بعدی ایرباس اهمیت دارند
هر جانشین آ۳۲۰ باید افزایش بهره‌وری بسیار بیشتری نسبت به آ۳۲۰نئو ارائه دهد. افزایش نسبت ابعاد بال – نسبت طول به عرض آن – یکی از موثرترین راه‌ها برای کاهش نیروی پسا و کاهش مصرف سوخت است.
بال‌های بلند و باریک، مانند بال‌های گلایدرها، نیروی پسای کمتری تولید می‌کنند اما به طور قابل توجهی انعطاف‌پذیر هستند و به تقویت و وزن اضافی نیاز دارند. ایرباس از مدل آزمایشی X-Wing برای آزمایش روش‌های حفظ استحکام در عین کنترل وزن استفاده می‌کند. سازنده پیش‌بینی می‌کند که در مقایسه با طرح‌های فعلی، ۵ تا ۱۰ درصد بهبود بهره‌وری داشته باشد.
این برنامه همچنین شامل نوک بال‌های لولایی است که ابتدا در مدل آزمایشی AlbatrossONE آزمایش شدند. این نوک‌های نیمه‌آئروالاستیک در تلاطم هوا انعطاف‌پذیر می‌شوند تا بارهای ساختاری را کاهش دهند و فشار روی بال را کاهش دهند.

مهم‌تر از آن، نوک بال‌های تاشو امکان طراحی با دهانه وسیع را فراهم می‌کنند تا در گیت ها و تاکسی‌وی‌های فرودگاه موجود جای گیرد – که برای سازگاری دهانه ۵۰ متری با جایگاه‌های پارکینگ آ۳۲۰ امروزی ضروری است.
بال‌های تاشو در هوانوردی تجاری
بال‌های تاشو چیز جدیدی نیستند. هواپیماهای نظامی بیش از ۸۰ سال است که از آنها استفاده می‌کنند، عمدتاً برای صرفه‌جویی در فضا در ناوهای هواپیمابر. با این حال، پروژه‌های اینچنین نادرتر بوده‌اند. شرکت‌های کانویر، مک‌دانل داگلاس و بوئینگ همگی در دهه‌های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ نوک بال‌های تاشو را مطالعه کردند.
بوئینگ سرانجام این ویژگی را برای هواپیمای بوئینگ۷۷۷سری ایکس خود به کار گرفت که با نوک‌های تاشو وارد خدمت خواهد شد تا جت را با وجود بال ۷ متری عریض‌تر، در محدوده پارکینگ ۷۷۷ نگه دارد. در حالی که این سیستم وزن و پیچیدگی ایجاد می‌کند، مزایای آیرودینامیکی قابل توجهی را نیز فراهم می‌کند.
ایرباس امیدوار است رویکرد خود، ترکیب مواد کامپوزیت، آیرودینامیک تطبیقی و کاهش بار، تعادل ظریف‌تری از عملکرد و کاربرد ارائه دهد.
معنای تحقیقات ایرباس در مورد بال تاشو برای جانشین آ۳۲۰
با بیش از ۱۲۰۰۰ تحویل و بیش از ۷۰۰۰ سفارش معوقه، خانواده آ۳۲۰ موفق‌ترین جت تک راهرو در جهان است. با این حال، این طرح به چهلمین سال خود نزدیک می‌شود و رقبا در حال رقابت هستند. ایرباس می‌داند که هر جایگزینی باید یک تغییر اساسی در بهره‌وری ایجاد کند تا تسلط خود را در بازار هواپیماهای باریک‌پیکر حفظ کند.
برنامه X-Wing در مرکز این جاه‌طلبی قرار دارد. ایرباس با ترکیب بال‌های کامپوزیتی بلندتر و سبک‌تر با نوک‌های تاشو و کنترل بار فعال، در حال بررسی این است که تا چه حد می‌توان بدون به خطر انداختن سازگاری با فرودگاه، بازده را افزایش داد.
این فناوری می‌تواند جانشین آ۳۲۰ را شکل دهد – تعادلی بین عملکرد آیرودینامیکی، وزن سازه‌ای و قابلیت عملیاتی.